Portre: Thomas Fersen

Asıl adı François Louis Gontard olan Thomas Fersen, 1963’te Paris’te dünyaya geldi. Gençlik döneminde gitar dersleri aldıktan sonra seksenli yılların başında Dünyayı saran punk akımının da etkisiyle UU ve Figure of Fun gibi grupları kurdu. Kısa süreli bu deneyimlerin ardından da İskandinavya ve Güney Amerika’ya giderek yeni ilham kaynakları aramaya başladı. Fransa’ya döndüğünde bir süre piyano barlarda sahne alan genç adam, 1988’de de pek fazla ilgi görmeyen ilk 45’liği Ton héros Jane’i piyasaya sürdü. 1990 tarihli ikinci 45’liği Le peuple de la nuit’nin akıbetinin de aynı olması üzerine bar şarkıcılığı kariyerine geri dönme kararı alsa da bu iki 45’lik için ona destek veren Vincent Frèrebeau’nun aynı yıl Warner stüdyolarının sanat direktörlüğüne getirilmesiyle ilk albümü “Le bal des oiseaux”yu yayınlama fırsatını elde etti. 1993’te piyasaya çıkmış bu albüm ve ona bir sonraki yıl “En İyi Çıkış Yapan Erkek Sanatçı” dalında Victoire de la Musique ödülü kazandırırken Fersen ikinci albümü “Les ronds du carotte”u 1995’te yayınladı. Louise’in başını çektiği, iyi yazılmış şarkılarla müzikseverleri cezbetmeyi başaran sanatçı bu albümde, son dönemde La casa de papel dizisi sayesinde yeniden gündeme gelen Belle ciao adlı İtalyan ezgisini de yorumladı.

Albümlerindeki masalsı parçaları, Jacques Higelin’i andıran boğuk bir sesle yorumlayan Fersen, tıpkı Jacques Prévert gibi basit kelimeler kullanıyor bu şarkılarda. Hayvanları konu alan pek çok parçaya da imza atan sanatçı, bu açıdan akıllara La Fontaine’in fabllarını da getiriyor aynı zamanda. 1997'de piyasaya çıkan üçüncü albümü “Le jour du poisson”'da (Balığın günü); Didier Lockwood ve Richard Galliano gibi ünlü müzisyenler eşliğinde tango (Que l’on est bête), Slav müziği (Bucéphale) ve latin melodilerini (Les Papillons) ustalıkla harmanlıyordu Fersen. Bu albümde yer alan Bucéphale adlı parçada, bütün parasını at yarışlarına yatıran ama bir türlü kazanamayan bir adamın hikâyesini anlatıyor sanatçı.

Üçüncü albümü sonrasında Paris’te başlayıp Québec’e kadar uzanan yeni bir turneye çıkan Fersen, 1999’da da, kapak resmi ünlü fotoğrafçı ve klip yönetmeni Jean-Baptiste Mondino’ya ait olan dördüncü stüdyo albümü “Qu4tre”ı yayınladı. Her zamanki gibi bağımsız müzik stüdyosu Tôt ou Tard etiketiyle piyasaya çıkan bu çalışma, komedi ve hüznü bir arada barındırıyor ve Les Malheurs du lion, Monsieur ve La Chauve-souris gibi parçalarla çıtayı bir hayli yükseğe çekiyordu. Les malheurs du lions, yani Aslanın dertleri isimli, parça, tam olarak bir fabl aslında. Bir gün bir aslan tam yemeğini yemeğe hazırlanırken önce bir arı gelip etrafında vızıldıyor, bunun ardından bu kez küçük bir sinek geliyor, aslan rahatsız oluyor bu durumdan ve “sen benim kim olduğumu biliyor musun, buraların patronu benim” diyor. Sinek hiç oralı olmuyor ve sonunda aslan daha ne olduğunu anlamadan sokuveriyor onu. Monsieur adlı şarkı ise neşeli melodisine rağmen oldukça karanlık bir parça. Bir seri katili konu alıyor ve onun uşağının ağzından işlenen cinayetleri ve sonrasında cesetlerden nasıl kurtulduklarını anlatıyor Fersen bize. 

Bu albüm sonrasında Olympia ve favori konser salonu La Cigale’de de boy gösterdiği bir turneye çıkan Fersen, 2003’te de oyuncu Marie Trintignant ile düet yaptığı bir parçanın da yer aldığı “Pièce montée des grands jours”u piyasaya çıkardı. Trintignant aynı yıl Noir Désir grubunun solisti olan erkek arkadaşı Bertrand Cantat’nın fiziksel saldırısına uğramış ve hayatını kaybetmişti. Bu albümde bulunan Saint-Jean-du-Doigt adlı şarkı, Fransa'nın kuzey batıısnda yer alan bir kasabada geçiyor, burada yaşayan ve kendinden yaşça büyük bir kıza âşık olan bir çocuğun hikâyesini konu alıyordu.

Eserlerinde işlediği farklı temaların yanında gitar, piyano, banço ve ukulele gibi enstrümanlarla desteklediği sade besteleri sayesinde Vincent Delerm, Jeanne Cherhal ve Franck Monnet gibi genç sanatçılara ilham kaynağı olan Fersen, 2005’te bu kez, Stanley Kubrick’in Otomatik Portakal (A Clockwork Orange) filmini hatırlatan kapak fotoğrafıyla hafif bir ürpertiye yol açan “Le Pavillon des fous”yu satışa sundu. Cinayet işlemek için kullanılan bir bıçağı konu alan Hyacinthe ve pasaklı bir köpeğin öyküsünü anlatan Zaza gibi sıra dışı parçalar yer alıyordu bu albümde ve eleştirmenler tarafından deliliğe adanmış bir konçerto olarak nitelendirilmişti bu çalışma.

Thomas Fersen, 2008’de hayranlarının karşısına yeni bir projeyle çıktı. “Trois petits tours” adını taşıyan bu albümdeki şarkıların çoğu yolculuklar, gümrük memurları ve valizlerle ilgiliydi bu kez. Örneğin Germaine adlı şarkıda kendisine çoğu turnesinde eşlik eden bir valizden bahseden sanatçı, bu albümde de folk, country ve reggae gibi farklı tarzları bir araya getirmişti. 2011’de evrenini yeni hikayelerle genişleten Fersen, o yıl piyasaya çıkan, “Je suis au paradis” isimli albümde; Dracula, L’enfant-sorcière ve J’suis mort gibi grotesk parçalarla dinleyenlere ölümün soğuk nefesini hissettiriyordu adeta. Bununla birlikte albümün isminin “Cennetteyim” anlamına gelmesi ama albümde yer alan parçalarda kurt adamlardan, hayaletlerden, mumyalardan ve vampirlerden bahsedilmesi de ilginç bir tezat oluşturuyordu. 

Thomas Fersen, 2013’te Lyon’lu grup The Ginger Accident’la birlikte çalıştığı yeni albümü “Thomas Fersen & The Ginger Accident”’ı piyasaya sürdü. Bu albümün öne çıkan parçaları arasında Le Pingouin des îles, Mes compétences ve Les Femmes préfèrent yer alıyordu. Müzikal anlamda Fersen’in önceki çalışmalarından oldukça farklı sayılabilecek albümde, Mais oui mesdames gibi daha renkli düzenlemelere sahip şarkılar bulunuyordu. Bu çalışmayı aynı yılın Kasım ayında Casino de Paris konseriyle başlayan coşkulu bir turne izleyecekti.

2017’de onuncu ve şimdilik son stüdyo albümü “Un coup de queue de vache”ı yayınlayan Fersen, bu çalşımasında da müzikseverlere kendi hayal dünyasından çıkan küçük hikâyeler anlatmaya devam etti. Bizlere bu kez; kümesinde nöbet tutan bir horozdan, yamyam bir ıstakozdan ve evdeki fazla eşyaları koyduğu bir kulübeden bahseden sanatçı, aynı yılın Mart ayında Paris’te, bu şarkıları seslendirdiği bir dizi konser verdi.